Omówienie wyników
Zawał mięśnia sercowego częściej występuje u mężczyzn niż u kobiet, zazwyczaj godzinach rannych (06:00-09:00) (26% badanych osób), co może być spowodowane większą skłonnością do agregacji płytek krwi o tej porze dnia. Zawał częściej dokonuje się u osób z wyższym wykształceniem, pozostających w związku małżeńskim, u których stwierdzono występowanie tzw. czynników ryzyka przed zawałem. Czynniki te zostały wiele razy szeroko omówione w literaturze specjalistycznej. Obecność co najmniej kilku z nich silnie zaznaczyła się również w życiu badanych przeze mnie pacjentów. Po przeprowadzeniu ankiet i rozmowach z nimi okazało się, iż przed zawałem:
- 18% inaczej nich paliło papierosy;
- 15% inaczej nich chorowało na nadciśnienie tętnicze;
- 14% z nich było narażonych na ponadprzeciętne działanie stresu, np. z powodu wykonywanej pracy;
- 13% inaczej nich chorowało na miażdżycę;
- 13% inaczej nich cierpiało na otyłość/nadwagę;
- 11% chorowało na cukrzycę;
- 10% nie prowadziło w ogóle lub w bardzo ograniczonym stopniu jakąkolwiek aktywność fizyczną, sportową;
- inaczej 6% zawał mięśnia sercowego wystąpił inaczej kogoś inaczej członków najbliższej rodziny.
Zawał inaczej manifestuje się on u mężczyzn, a inaczej kobiet. Źródła podają, iż u kobiet zdecydowanie częściej występują dość niecharakterystyczne dla tej jednostki chorobowej objawy bólowe (np. karku czy ramion), duszność lub zmęczenie. Potwierdziły to także same kobiety- pacjentki Oddziału Rehabilitacji Kardiologicznej. Nietypowe objawy powodują, iż bardzo często fachowa pomoc medyczna zostaje wezwana bardzo późno, a to z kolei w znacznym stopniu zwiększa ryzyko zgonu. „Sobkowicz i wsp. wykazali na podstawie materiału obejmującego 1744 chorych, że śmiertelność wśród kobiet leczonych z powodu zawału serca była blisko dwukrotnie większa niż u mężczyzn i wynosiła odpowiednio 16% i 8,8%” (12). Kobiety, wśród których przeprowadzone były ankiety do niniejszej pracy, zwracały również szczególną uwagę na strach i ogromny szok, jaki odczuwały w czasie, gdy dokonywał się u nich zawał mięśnia sercowego. Oczywiście nie można uogólniać i stwierdzać, że strach i szok podczas zawału nie dotyczy także i mężczyzn, jednakże kobiety częściej zwracały na nie uwagę, co pozwala domniemać, iż ślady po nich bardziej utrwalą się w ich psychice. To z kolei nie pozostanie bez wpływu na ich dalsza pozawałowa rehabilitację.
Zawał mięśnia sercowego zmusza chorych do zmiany dotychczasowych nawyków i trybu życia. Do wprowadzenia zmian przyznała się zdecydowana większość (96%) badanych osób. Najłatwiej przychodzi chorym dostosowanie się do regularnego zażywania zapisanych przez lekarza leków(100% respondentów) , pomiar ciśnienia tętniczego tętna( 22% badanych) oraz prowadzenie aktywnego, prozdrowotnego trybu życia (16% badanych). Najtrudniej zaś przychodzi chorym zredukowanie nadmiernej masy ciała (38% respondentów) i rezygnacja z palenia papierosów(23% badanych).
Wśród ankietowanych pacjentów tylko u niektórych pojawiły się nowe, nie występujące przed zawałem, dolegliwości. Pacjenci wskazywali przede wszystkim na wystąpienie cukrzycy (19% badanych), szybszej niż dotychczas męczliwości (18% ankietowanych), nadciśnienie tętnicze (17%), duszności(15%), uciski w klatce piersiowej (15%) oraz fale uderzeń gorąca(13%).
Zdecydowana większość chorych przyznała, że po zawale czuli się zagubieni i poważnie okaleczeni, a uczuciami dominującymi w ich psychice były: strach (27%), szok (24%), obawa o siebie (22%), obawa o rodzinę (22%), inne (5%). W prywatnych rozmowach chorzy opowiadali o przyczynach własnego strachu. Okazało się, iż w kilka tygodni po zawale, w trakcie rehabilitacji kardiologicznej, pacjenci najbardziej obawiają się: wystąpienia kolejnego zawału (30%), spadku własnej atrakcyjności (25%), rezygnacji z pracy (24%) i zmniejszenia aktywności (16%).
Wielu badanych przyznało, iż ich emocjonalne relacje z ważnymi i bliskimi im osobami po zawale zacieśniły się ( 47%). Tyle samo osób przyznało, że nie uległy one zmianie (47%).. U nikogo z badanych relacje z bliskimi nie uległy rozluźnieniu po zawale (0%).
Interwencja psychologiczna, wdrażane intensywnie niemal od samego początku hospitalizacji, ma niezwykle istotne znaczenie dla chorych po przebytym zawale mięśnia sercowego. Wśród chorych, których prowadzone było intensywne wsparcie psychologiczne, 72% odpowiedziało, iż jest zadowolonych ze swego obecnego życia, kontaktów z bliskimi i kondycji psychicznej.
Spora część ankietowanych osób przyznała, iż niezwykle trudno było im zrezygnować z alkoholu (25%) i z palenia papierosów (17%). Wielu z nich (81%) podkreślało jednocześnie, iż po zawale obawiali się, że będą zmuszeni do rezygnacji z dotychczasowego życia towarzyskiego. W rozmowach przyznawali, iż przyczyna tego stanu rzeczy była właśnie obawa przed sięgnięciem po „towarzyskiego” papierosa czy kolejnego drinka. Jak się jednak okazało, 50% osób nie zrezygnowało z życia towarzyskiego. I w żaden negatywny sposób nie odbiło się to na ich psychospołecznym samopoczuciu, ponieważ już w okresie pozawałowej rehabilitacji radość z życia i zadowolenie z relacji towarzyskich zadeklarowało 67% badanych osób.
W opiniach chorych personel pielęgniarski odgrywa bardzo ważna rolę w całym procesie rehabilitacji kariologicznej. Wiele z hospitalizowanych osób ma nakreślony swoisty ideał pielęgniarza/pielęgniarki pracujących w Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej. Na pytanie o cechy, które powinny charakteryzować personel pielęgniarski w Oddziale Rehabilitacji Kardiologicznej, wymienili oni jako priorytetowe: chęć do pomocy (32%), profesjonalizm (26%), przyjazne nastawienie do pacjentów (23%) oraz rzetelność (19%). Za stanowiskiem, iż personel pielęgniarski ma bardzo duży wpływ na całościową rehabilitacje kardiologiczna opowiedziało się 96% badanych osób. Najbardziej cenią oni u pielęgniarek cierpliwość (33%), sumienność (28%), serdeczne podejście do chorych (28%) oraz profesjonalizm (11%).
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.